اینستالیشن «به رسم ایران پرگهر»؛ صدای شهر در بستر هنر تعاملی

مهندس انار کمالی، پژوهشگر و تحلیلگر، مهندسی شهرسازی و طراحی شهری از دانشگاه هنر مشهد و تبریز، در جهت تحلیل نمایشگاه تلفیقی و تعاملی «به رسم ایران پرگهر»، بیان نمود: « هنر که افقی گسترده برای زیست همدلانه‌ی انسان‌ها می‌گشاید، نه تنها زینت دیوارها و اشیاء که پیوند دهنده‌ی انسان با حافظه‌ی جمعی اوست. هر اثر هنری نشانی‌ست از تجربه‌ای انسانی که در جانِ جغرافیا و تاریخش جاری می‌شود. میوه‌ی هر درخت عصاره‌ی آب، خاک و ریشه است. به رسم ایران پرگهر یادآور آن است که میراث هنری ما در هم تنیده است با تجربه‌ی زیسته‌ی ما. هنر در این معنا بازتاب فرآیند شناخت فردی از دلِ جغرافیای سکونت است. فرآیندی که گذشته و حال را در کنار هم می‌نشاند تا فضایی برای تداوم فرهنگی فراهم آورد. که هر شاخه‌ی خشکِ حال بتواند رویای آینده‌ای سبز را در ریشه‌اش مرور کند. ».

در استیمنت این تور_نمایشگاه آمده است که هنر، رسم التیام جان هاست و ما، همواره ز یک گهواره کهنیم؛ ایران، گهواره‌ی مقدس هنرِ جاودانه‌ی ماست. هنر، ژرف ترین ساحت آزادی انسان است و خلاقیت، کلیدِ سحرآمیز این درگاه. پرداختن به هنر خلّاق و خلق متافیزیک هنری، به مثابه پرواز بر فراز دیوارهای روزمرگی و فرار از بندهای کلیشه، به ما امکان می‌دهد که در آسمان بی‌کران خیال پرواز کنیم. چه خوش است که این پنجره‌ی طلایی به جهان رویاها باز می‌گردد و مجال می‌دهد تا در کهکشان رنگ‌ها و نقش‌ها با جوهره‌ی خلاقیت هنرمند، پرسه زنیم. «به رسم ایران پرگهر»، پلی است مقدس و رازآلود که به پاس همدلی‌های فروزان گروه هنری رسم از اقصی نقاط جهان بنا شده، نمایانگر جلوه‌های هنر نابِ هنرمندان ایران زمین، در دیار قصه‌های طلایی پل بسفر و سرزمین روشنایی و بادگیرها، جایی که عشق و اسطوره در تار و پودش تنیده شده و روایتگر عاشقانه‌های جان ماست، که در دل تاریخ و افسانه‌ها می‌تپد.